Maski, mosty i gondole – to chyba najczęstsze skojarzenia z Wenecją. W mieście położonym na stu osiemnastu wyspach, poprzecinanym siecią wąskich i krętych kanałów po prostu musiał rozwinąć się transport wodny. Gondole w dawnych czasach pełniły funkcję zwyczajnego środka transportu. Dzisiaj rejs gondolą po weneckich kanałach uważany jest wyłącznie za atrakcję turystyczną. Już za niecałe sto euro możemy w romantycznych okolicznościach podziwiać miasto z pokładu tej charakterystycznej łodzi. Spacerując nad kanałami Wenecji, co chwilę widzę przemykającą dołem gondolę, w której siedzą zapatrzeni w siebie lub w otaczające ich miasto ludzie. Gondolier, stojący na rufie łodzi, sprawnie wiosłuje i manewruje, tylko od czasu do czasu odpychając się od budynków. A prowadzenie gondoli nie jest sztuką łatwą. Nie dość, że trzeba utrzymać równowagę, stojąc na małej i chybotliwej łodzi, to jeszcze należy nią odpowiednio sterować, co dla gondoliera może być wyzwaniem. Łódź jest bowiem zbudowana asymetrycznie, dzięki czemu może być napędzana tylko jednym wiosłem, ale praca ta wymaga od gondoliera świetnego wyczucia. Nie tylko zresztą zmysł równowagi jest ważny. Dzisiaj gondolier musi przejść szkolenie i zdać specjalny egzamin, by móc wozić turystów. Obejmuje on między innymi wiedzę o mieście, znajomość atrakcji turystycznych i języków obcych oraz oczywiście umiejętność prowadzenia gondoli. Dopiero po uzyskaniu licencji można zacząć pływać po kanałach. Obecnie licencję gondoliera posiada tylko nieco ponad czterysta osób. I pomyśleć, że w XVII czy XVIII wieku po weneckich kanałach pływało ponad osiem tysięcy gondoli! Były one wówczas prawdziwymi środkami transportu publicznego, ale też… wyglądały nieco inaczej, niż dzisiaj. Wystarczy wspomnieć, że często do ich obsługi potrzeba było aż dwóch wioślarzy. A gdybyśmy przenieśli się do czasów jeszcze dawniejszych, to zobaczylibyśmy w kanałach feerię barw. Wtedy gondole mogły być bowiem pomalowane na dowolny kolor. Dopiero później wprowadzono prawo, wedle którego łódź musiała być w kolorze czarnym. Wygląd gondoli ewoluował aż do XIX wieku, kiedy opracowano łódź w tym kształcie, w jakim znamy ją dzisiaj. Do połowy XX wieku używano jeszcze małych zadaszeń, jednak później turyści uskarżali się ponoć, że zasłaniają im widok, dlatego zostały usunięte. W połowie XX wieku władze miasta zabroniły jakichkolwiek dalszych modyfikacji gondoli. Jeśli ktoś ma ochotę na rejs gondolą, najłatwiej znaleźć je nad Canal Grande. Jest ich tam najwięcej i kiedy spacerujemy jego brzegiem, kilkukrotnie zostajemy zaczepione i dostajemy propozycję rejsu. Nie decydujemy się jednak na skorzystanie z tej niewątpliwej przyjemności, jaką jest przepłynięcie gondolą po kanałach i oglądanie weneckich zabytków bez pośpiechu z pokładu łodzi. Dlaczego? Raz, że jest to – jak wspomniałam na początku – przyjemność dość kosztowna, a dwa, że nie mamy zbyt dużo czasu. Ale już samo przyglądanie się sunącym cicho po kanałach gondolom jest przyjemne. Nic dziwnego, że łodzie te stały się symbolem Wenecji. Czy skusilibyście się na rejs typową wenecką gondolą? A może mieliście już taką okazję? Cieszę się, że tu jesteś! Mam nadzieję, że spodobał Ci się i zaciekawił ten wpis. Jeśli tak, to będzie mi niezmiernie miło, gdy klikniesz Lubię to, dodasz +1 i podzielisz się wpisem ze znajomymi albo dołączysz do dyskusji! To dla mnie ważne, bo pokazuje, że warto dalej pisać. Masz uwagi, komentarze, pytania? Nie wahaj się, napisz! Cieszę się z każdego sygnału od Ciebie! Dziękuję :)- Ewa a